Elazığ delisiyim,
Şehirimim gibiyim, yorgunum, yalnızım, çaresizim…
Şehrin mahzun gözleri üzerimde, kaldırımlarda oturacak yer yok. Sokaklarda kaybetmişim yüreğimi, bulamıyorum.
Gözlerimin sürgüsünü çekmişim, kapılarını kilitlemişim…
Elazığ delisiyim,
Binalar, yollar anlamsız, sonların başladığı yerde, hep aynı bozuk yollarda, bir duraktan diğer durağa yürümüşüm. Sert geçer kışlarım, sıcaktan kavurur yazlarım. Yüzümün çizgileri nemsiz, göz pınarlarım kurumuş, sevdalarımı yitirmişim.
Elazığ delisiyim,
Dolunay saklamış ışığını, hilaller mehtabı unutmuş, umudu kaybetmişim. Yoksulluk sarmış memleketimi, kendimi bitirmişim.
Elazığ delisiyim,
Dağlarla çevrili şehrim çaresiz, kimsesiz kalmış, üzülmüşüm. Gazi caddesinde voltayı, Atatürk heykelinden dönülen günleri unutmuşum. Çayda çıra heykeli etrafında düğün konvoylarının kornaları susmuş, hüzünlenmişim.
Elazığ delisiyim,
Sokaklarda ölen gencim, kaldırımda oturan dilenci. Binlerce kez öldürülmüş, ama ölmemişim, zemheride bile yaprak dökmemişim.
Elazığ delisiyim,
Şiirlerimin mısralarında hasret yazmış, türkülerin tınısında yürek dağlamışım. Dizeler düğümlenmiş boğazıma, yüreğime sevda salmışım. Kirli kaldırımlarda düşüncelere dalmış, çıkmaz sokaklarda hayaller kurmuşum.
Elazığ delisiyim,
Ağlamamaya yemin etmiş, ihanetin gölgesine ışık tutmuşum. Ya susmuş, ya da avazım çıktığı kadar bağırmışım. Saman karışık sıvalarla bezenmiş kırmızı çatılı evlerini unutmuşum. Susmuşum.
Elazığ delisiyim,
Ayrılıkları, sevdaları, sevinçleri çıkmaz sokaklarda kaybetmişim. Sigaramdan derin bir nefes çekerken bir sokakta, küllerini başka bir sokağa dökmüşüm.
Elazığ delisiyim,
Köşeleri mekan tutmuş mültecilere şaşmışım. Hazar’ın dağından kar, gölünden su, denizinden sevda ummuşum. Şairlerine kızmış, şiirlerinde üzülmüşüm.
Elazığ delisiyim,
Taşıyla toprağıyla, aşıyla işiyle, tarihiyle kültürüyle, acısıyla sevinciyle, camileriyle kubbeleriyle, ayıyla güneşiyle, suyuyla bereketiyle büyümüşüm. Şiirlere sevda, geleceğe ışık, hasretlere sıla, gurbette can olmuşum.
Elazığ delisiyim,
Sokaklarında acı, caddelerinde aşk, türkülerinde nağme olmuşum. Sevdasını yüreğime merhem etmişim.
Sokakları talan edilmiş, umudu kırılmış, yaraları kanamış yorgun ve üşümüş bir çocuk gibi şehrime sığınmışım. Gecelerin koynuna uzanmış, biraz küskün, biraz hırçınmışım, çaresizmişim.
Elazığ delisiyim,
Her gün bir başka şehir, her gün bir başka umutsuzlukmuşum.
Pusuya düşmüş umutmuşum.
Beni bilen böyle bilsin, Elazığ delisiymişim…
Acılar bitsin, ağlayanlar gülsün demişim.
Herkese inat, her şeye inat etmişim,
Susmamışım…
